Rozliczanie kontaktów realizowanych za granicą - co warto wiedzieć?

Rozliczanie kontaktów realizowanych za granicą - co warto wiedzieć?

Polscy przedsiębiorcy muszą dokonywać rozliczania przychodów uzyskiwanych z kontraktów realizowanych zarówno w kraju, jak i za granicą. Odbywa się to poprzez zsumowanie całości osiągniętych kwot w danym roku. Do polskich rezydentów podatkowych zalicza się podmioty, które całość swoich przychodów rozliczają na terytorium Polski. Inaczej wygląda to w przypadku nierezydentów, ponieważ podlegają oni obowiązkowi rozliczenia z urzędem skarbowym jedynie z zarobków osiąganych w Polsce.


Dochody osiągane w Polsce i za granicą

Polski podatnik może osiągać dochody z realizacji kontraktów zarówno na terytorium kraju, jak i za granicą. Wszystkie te przychody rozliczane są w Polsce, po zebraniu ich w rocznym zeznaniu podatkowym. Obowiązek wykazania zarobków uzyskanych w kraju nie jest uzależniony od ich źródła. Podatnik musi też rozliczać przychody z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej za granicą. Zasady te mogą jednak podlegać pewnym istotnym modyfikacjom, zależnie od zapisów dokumentacji zawartej z państwem wykonywania czynności zarobkowych. Wyższą moc od ustawy ma międzynarodowa umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania. Z tego względu, w każdym przypadku kluczowe są wytyczne odnośnie opodatkowania danego rodzaju przychodu. O takich właśnie zasadach musi pamiętać każda polska firma w Norwegii, na terenie której rodzimi przedsiębiorcy realizują obecnie bardzo wiele kontraktów.

Ochrona przed podwójnym opodatkowaniem

Celem umów międzynarodowych jest uniknięcie sytuacji, w której wystąpiłoby podwójne opodatkowanie - czyli powtórne objęcie podatkiem tych samych przychodów w kraju realizacji kontraktu oraz w kraju rezydencji podatkowej przedsiębiorcy. Zgodnie z ich zasadami, niektóre dochody w ogóle nie podlegają opodatkowaniu w jednym z państw. Jeżeli realizacja kontraktów w Norwegii jest opodatkowana opodatkowane w obu krajach, pobór podatku w jednym z nich następuje tylko do wartości ustalonego limitu. W przypadku opodatkowania przychodów w państwie rezydencji i państwie zarobkowania, przedsiębiorca może korzystać z ustalonych zasad unikania podwójnego opodatkowania. Wsparcie w tym zakresie świadczy zespół pracowników Polish Connection, których specjalizacją jest obsługa firm w Norwegii. Doświadczeni konsultanci bardzo dobrze znają norweskie podatki, dzięki czemu mogą zapewnić pomoc na różnych etapach działalności. Firma oferuje m.in. rozliczanie podatkowe w Norwegii, umożliwiając sprawną obsługę księgowości przedsiębiorstw funkcjonujących w wielu branżach.

Praca za granicą

Obowiązki rezydenta podatkowego

Rezydent podatkowy jest zobowiązany do wykazania w rocznym zeznania przychodów z zagranicy w deklaracji podatkowej PIT, zwykle PIT-36 z załącznikiem PIT/ZG. Przedsiębiorca musi też odliczyć podatek u źródła w kraju obcym, ale proporcjonalnie do kwoty opłacalnej z tego tytułu w Polsce oraz w zakresie przypadającym na dochód uzyskany z zagranicy. Jeżeli podatek zagraniczny byłby wyższy od tego w Polsce, należy odliczyć jego część. W kraju przychody uzyskane za granicą mogą być zwolnione z opodatkowania poprzez progresję, przy czym ma to wpływ na stopień skali podatkowej dla wynagrodzeń krajowych. Jeżeli przedsiębiorca poza zarobkami zagranicznymi nie uzyskuje żadnych przychodów w Polsce, nie musi składać deklaracji podatkowej. Obowiązek ten występuje natomiast w przypadku stosowania zasady odliczania proporcjonalnego.

Odliczanie podatku zagranicznego

W Polsce zarobkowanie nawet poniżej kwoty wolnej od podatku zobowiązuje przedsiębiorcę do doliczenia dochodów zagranicznych, rozliczanych na zasadzie zwolnienia z progresją. Niezbędne jest również wykazanie w rocznej deklaracji podatkowej źródła przychodów. W zeznaniu rocznym kwoty podatku wyrażone w obcych walutach przelicza się na PLN zgodnie z kursem średnim tych walut, ogłaszanym przez Narodowy Bank Polski. Istotne są przy tym dane z ostatniego dnia roboczego, który poprzedza dzień zapłaty podatku lub poniesienia wydatku. Taka sama zasada przeliczania występuje w przypadku kosztów uzyskania przychodu, które zostały poniesione w obcej walucie.